نمی‌توان انکار کرد که همپوشانی‌هایی بین آموزش و منتورینگ وجود دارد. اساساً، هر دو شامل یک فرد با تجربه‌تر می‌شوند که به یک فرد جوان‌تر (یا کم تجربه تر) در بهبود عملکردشان در یک کار یا شغل مشخصی کمک می‌کنند. اما اینجاست که شباهت ها به پایان می رسد!

اغلب ما در مورد آموزش در حین کار می شنویم و این جایی است که بخش عمده ای ازیک دوره کارآموزی را تحت تأثیر قرار می دهد. آموزش به معنای واقعی آن، رسمی است، با KPI های خاص و اهداف یادگیری از پیش تعریف شده که برای همه افراد، دانشجویان، کارآموزان و یا حتی کارمندان یکسان است. همچنین یک “محدودیت زمانی” برای آن تنظیم شده است، برخلاف منتورینگ که طول آن به پارامترهای زیادی وابسته است.

آموزش همچنین می‌تواند در یک محیط کلاسی هم انجام شود، جایی که شرکت‌کنندگان از مدرس یاد می‌گیرند، اما تمرکز آن بیشتر به سمت مهارت‌های سخت است. به عنوان مثال، جمع‌آوری داده‌های خاص برای یک گزارش ماهانه، تجزیه و تحلیل آمار و استراتژی‌های تولید، برنامه‌نویسی، کدنویسی، طراحی با نرم افزار خاص و غیره. این مدل یادگیری مناسب کسانی است که صرفا به دنبال یادگیری مفاهیم و یا “اصول” کار هستند یا میخواهند پس از اتمام دوره آموزشی آن را در عمل نیز به کار ببرند.

از سوی دیگر، منتورینگ، یک رابطه رسمی یا غیر رسمی بین حداقل دو نفر(منتور و منتی) است که اغلب مبتنی بر اعتماد است. در حالی که یک منتور می تواند بسیاری از کارهای مشابه را به عنوان یک مدرس یا حتی یک کوچ انجام دهد، هیچ تعهد رسمی برای انجام آن کار ها ندارد. مثلا ضرورتی ندارد که به عنوان یک مدرس مفاهیم پایه را به منتی آموزش دهد. یا اینکه از منتی امتحان بگیرد تا مطمین شود وی موارد را به خوبی به خاطر سپرده است یا یاد گرفته است. در واقع یک رابطه منتورینگ رابطه ای است که گاهی به طور طبیعی ایجاد می شود و عوامل بیرونی در آن نقشی ندارند.ریکی از طرفین ممکن است فعالانه به دنبال فرد دیگر (منتور) باشد و از او راهنمایی روی یک مشکل، تسک یا پروژه واقعی بخواهد.

بنابراین برای یک شرکت چه چیزی “ارزشمندتر” است؟ فقط آموزش یا منتورینگ به همراه آموزش؟

در حالی که نمی توان انکار کرد که مهارت های سخت و آموزش شایسته محور مهم است، شرکت ها با دو چالش روبرو هستند:

* با سرعتی که کسب و کارها و صنایع در حال تغییرند مهارت های آموخته شده در مدرسه و دانشگاه ممکن است تا زمانی که دانش آموزان فارغ التحصیل شوند منسوخ شوند. این امر به ویژه در حوزه فناوری یعنی برنامه‌نویسی، دیتا ساینس، کدنویسی و غیره بیشتر محتمل است.

تلاش برای آماده کردن نیروی کار برای مشاغلی که ممکن است در آینده دیگر وجود نداشته باشد چیزی جز انجام یک کار بیهوده نخواهد بود. قطعا مهارت‌های سخت ضروری و مورد نیاز است، اما چیزی که این روزها کسب‌وکارها از آن راضی نیستند، سطوح تجربه و مهارت‌های نرم (یا فقدان آن) در فارغ‌التحصیلان تازه وارد است – مهارت‌هایی مانند ارتباطات، کار تیمی، مدیریت پروژه، گزارش نویسی و مستند سازی، سازماندهی و رهبری و…

اینجاست که شرکت ها باید مسئولیت پرورش نیروی کار خود را بر عهده بگیرند. در حالی که سیستم آموزشی به آرامی با ایده آماده سازی دانش آموزان با این مهارت ها بیدار می شود، دیدن نتایج آن سال ها طول می کشد که به عمر کوتاه ما کفاف نمی دهد! در این میان، دانشگاه و دوره های آموزشی برای شرکت هایی که در حال حاضر به دنبال کارمند هستند، کاری که انتظار دارند را انجام نمی دهد. اگر شرکت‌ها کارکنانی با این مهارت‌ها می‌خواهند، پس باید خودشان وارد عمل شده، امور را به دست خود بگیرند و اینجاست که منتورینگ مفید است.

در جدول زیر دوره آموزشی را با برنامه منتورینگ مقایسه کرده ایم تا بهتر با تفاوت ها و ویژگی های هریک آشنا شوید: